Bosbessen en bergen

Lieve allen,

Het is alweer een tijdje geleden dat ik schreef. Geen zorgen, het leven houdt me bezig op de meest mooie en onverwachte manieren. Ik heb een week in de provincie Navarra gezeten, vlak bij de stad Pamplona. Berucht vanwege het stierenrennen. Het was een bijeenkomst van vrijwilligers uit heel Spanje. Allemaal jonger dan ik, sommigen veel jonger. Het was interessant, en ik heb veel geleerd; vooral over mezelf. Niet te snel oordelen, bijvoorbeeld. Daar zal ik nog wel een aantal lessen in nodig hebben, vrees ik.

Afgelopen weekend ben ik een paar dagen in Sanabria gaan wandelen met drie geweldige mensen. Jana, die hier de afgelopen maand gekookt heeft, en bijzonder geweldig en interessant is, haar broer en een Spaanse vrijwilliger die regelmatig langs komt om hier niet echt iets te doen. Ik was wat nerveus, aangezien beiden Jana en haar broer super fit en super ervaren zijn, en bergen temmen tot dagelijkse en achteloze kost hebben gemaakt. Wild zijn ze, met voeten die automatisch het juiste pad vinden. Maar gelukkig heeft mijn jeugd van vulkanen beklimmen toch zoden aan de dijk gezet, want ik kon ze redelijk bijhouden. We liepen bepakt, met eten voor een paar dagen en een slaapzak, en sliepen onbeschut op een bergtop (zo hoog: koud!). Om de wind en de koeien tegen te houden maakten we een muurtje van rugzakken. De natuur was prachtig, de sterren ongekend, het gezelschap buitengewoon. De bosbessen groeiden welig, en menig uur vervloog plukkend en etend. En het is goed om zo fysiek bezig te zijn, je uithoudingsvermogen ontwikkelen. Dat doe ik hier veel, en bewust.

Zoals wel vaker het geval is geweest heb ik weer geluk gehad met de mensen die ik getroffen heb. Met de mensen die hier tijdens de Greenpeace kampen gewerkt hebben (nu afgelopen) heb ik vriendschap gesloten, en hoewel ze allemaal terug zijn gegaan naar hun huizen een paar uur verderop blijven we in contact. Of ik voor de zomer eindigt langs wil komen, wil blijven logeren, en tot heel gauw! Vooral Jana is iemand waarmee ik hoop en verwacht het soort vriendschap te sluiten wat lang zal duren. Het is alsof ik hier al vele maanden ben, zo'n band heb ik al met mensen. Mi familia de la montaña, zoals zij zeggen (mijn familie van de bergen).

Ondertussen zijn de Greenpeace kampen dus afgelopen, en is de stilte teruggekeerd in As Corcerizas. Het is buitengewoon plezierig om twee huizen te hebben, eigenlijk. Af en toe ga ik uit noodzaak een paar dagen naar de stad, en dat is dan plezierig. De mogelijkheid om ergens wat te eten, een biertje te drinken, benodigdheden te kopen, in de warmwaterbaden te dobberen, genieten van de gloeiende hitte die er in Ourense is. Een appartement met 5 slaapkamers dat vooralsnog helemaal van mij alleen is (in September komen er 1 of 2 andere vrijwilligers bij), en wat een hele klus is om schoon te krijgen. Ik weet niet wat de eerdere vrijwilligers onder het concept hygiëne verstonden, maar het is duidelijk dat wij een andere definitie hebben. Een heel andere definitie.... De eerste schoonmaakstorm duurde 3 dagen en bestond vooral uit het verwijderen van 600 lege wc rollen, 200 glazen potten en flessen die op de meest onverwachte plekken tevoorschijn kwamen (zelfs nu doe ik af en toe nog een lade open, en daar vind ik dan weer 5 lege potten en 8 deksels), 187 plastic flessendoppen, 120 plastic flessen van shampoo en dergelijke, 60 wijnkurken en 56 lege eierdozen. Om maar wat voorbeelden te noemen.
Daarna mag ik gelukkig terug naar As Corcerizas, het paradijs in de bergen, waar ik in alle rust kan werken en wandelingen kan maken.
Twee huizen, ik kan het iedereen aanraden.

Het leven is goed, en intens. Verder wordt er ook werk gedaan, heus. Daar over later meer.