Latere dagen

Morgen vertrek ik naar de jungle. De heuse echte lang verwachte jungle. Ik heb nog geen idee hoe of we er gaan komen of waar we gaan slapen, maar die problemen los ik morgen wel op.

Ondertussen ben ik hier bijna een maand en heb wat meer geleerd over de Costa Ricanen en hun gewoonten en levens.
Opvallend is dat de mensen hier erg bang zijn. Vreemdelingen worden nooit meegevraagd naar hun huizen, en zelfs in de arme buitenwijken hebben mensen grote muren met prikkeldraad om hun huis heen staan, zo goed als alle ramen hebben tralies. Zeer typisch. Er zijn hier zelfs een soort bewaakte compounds. In het half uur dat ik loop naar het instituut kom ik langs 5. Het zijn een soort gevangenissen met hoge muren en prikkeldraad en een bewapende bewaker met een electrisch hek. Daarbinnen ligt een klein idyllisch dorpje met tuintjes vol bloemen. Wat typisch is aangezien het helemaal geen gevaarlijk land is.
Ook (of had ik dat al gezegd?) eten ze hier bijna uitsluitend rijst met bonen en vlees. Drie keer per dag! Gesproken over bonen. Ik woon dus bij een stel Colombianen in huis, die mij al heel gauw vertelden dat het Spaans tussen de Zuid Amerikaanse landen erg verschilt. Ik had het niet zo door, maar ik ben hier in Costa Rica Spaans met een Colombiaans accent aan het leren. Tijdens mijn taallessen waren er woorden waarvan de leraar zei: nee sorry, je uitspraak is verkeerd. Alleen de Colombianen spreken dat zo uit. En toen dacht ik: ah….. Gelukkig vind ik het Colombiaanse spaans veel mooier dan Costa Ricaans dus mij hoor je niet klagen.
Het huis waar ik woon is in een soort arme buitenwijk. Veel golfplaten, opgebroken stoep, overgroeide huizen. Ons huis is ook niet aangesloten op het warme water, maar gelukkig is er een soort apparaat aan de douchekop gemonteerd waardoor je wel warm kunt douchen. Dat had ik nog niet uitgevonden de eerste nacht, dus toen ik na mijn uren en uren durende vlucht lekker warm wilde douchen was het een grote teleurstelling.

Tijdens mijn talen cursus werd ik er weer eens aan herinnerd hoe klein de wereld eigenlijk is. Recent las ik een (rather ludicrous) theorie dat de wereld bestaat uit 500 echte mensen en dat de rest allemaal figuranten zijn. Op mijn eerste dag op de school zag ik een enorme gast rondlopen die me deed denken aan iemand. De gedachte was te absurd dus ik verwierp het als andere random Amerikaan. Enkele dagen later zat ik hem nog eens te bekijken en viel me de gelijkenis weer op. Ik schoof de gedachte net weg toen ik zag dat hij op dezelfde “ik ken jou volgens mij ergens van maar ben niet helemaal zeker waarvan” zat te bekijken. Toen zei ik maar: “volgens mij ken ik jou. Aangezien we 3 jaar geleden in Spanje op dezelfde talenschool zaten.” “bij Mester?” “Yep.” “Ah. Dat is best toevallig.” Kun je je voorstellen? Een Amerikaan en een Nederlander die 3 jaar geleden in Spanje bij de zelfde talenschool zaten, die elkaar nu bij een andere talenschool in Costa Rica weer tegen het lijf lopen?

Tot nu toe door het werken nog niet veel van het land gezien. Vorige week ben ik wel met Gicela naar San Jose geweest naar een museumnacht. Een leuke artistieke wijk waar alle musea zijn, en je kon overal gratis naar binnen. We hebben prachtige kunst gezien van de inheemse bevolking. Prachtige gouden kunst in allerlei dierenvormen. Ook hun begrafenisrituelen en goudbewerking werd uitgelegd. Hoe men ooit heeft kunnen denken dat deze mensen ongeciviliseerd waren ontgaat me.
Elke zaterdag gaan we naar de “feria”, wat een soort openlucht boerenmarkt is. Ondertussen word ik begroet alsof ik er al jaren kom. Daar sleep ik elke zaterdag een halve kilo eieren vandaan, en bergen met fruit. Hm!

Volgende week meer over jungleavonturen. Hopelijk dan ook foto’s van bossen, vulkanen en indianen.

Ps. Pura Vida is iets.... Geen idee. Dat roepen de Tico's altijd naar elkaar. Como estas? Bien, Pura Vida! Het betekent iets van goed leven. Misschien zijn ze daarom uitgeroepen tot gelukkigste land ter wereld, vanwege het geroep van Pura Vida de hele dag. Tico is trouwens de naam die de Costa Ricanen zichzelf noemen. Deze naam is ontstaan doordat deze mensen ALLES verkleinen. Alles. Achter elk woord wordt tico of tica of quita of quito geplakt. Er zijn hier geen vogels of honden of glazen water, nu of regen. Er is alleen maar watertje, nu-tje (zo iets als bijna nu), hondjes en regentjes. Goed, het is hier zo erg dat mensen van andere Zuid Amerikaanse landen (waar het ook erg is) ze de Tico's zijn gaan noemen. The name stuck.