Nicaragua

Eindelijk was ik dan in een land waar het daadwerkelijk voelt als Zuid Amerika: Nicaragua! Ik moest voor drie dagen het land uit om mijn visum te verlengen, en was eerst niet van plan veel langer te blijven. Uiteindelijk heb ik mijn terugkeer drie keer uitgesteld en ben ik tien dagen gebleven.
Het land is schitterend, en totaal anders dan Costa Rica. De afstand is maar klein, en toch is de het een enorm verschil.
Waar in Costa Rica de mensen afhoudend en gesloten zijn, zijn de Nicaraguanen open, vriendelijk en spraakzaam. Hele avonden brengen ze buiten op straat door in hun schommelstoelen (!) om te praten en te eten. Overal op straat kun je allerlei mysterieuze mengsels en poeders, zaden, koekjes, broodjes, boterhamzakjes gevuld met ijsjes of sap, geroosterd vlees, kaas gevulde tortilla's, spul verpakt in bananenbladeren en nog veel meer kopen.
Ik ben wat meer in het noorden begonnen, in Masaya. Ik had geluk, het was laagseizoen, dus weinig toeristen en altijd plek in de hostels. Een stad waar je erg goed het leven van het land kon voelen, en enorm veel prachtig spul kon kopen.
Van Masaya ben ik naar Laguna de Apoyo gegaan, een ingestorte vulkaan wat nu een immens perfect rond meer is met lauw water (vanwege de thermische activiteit). De hele dag allerlei gebrul van apen.
Om het meer wat beter te kunnen bekijken ben ik omhoog gegaan naar een dorpje met prachtig uitzicht. Helaas begon er net een storm op te bouwen en binnen 10 minuten was er niets dan wolken en regen. Wel een paar prachtige foto's genomen van de regenbui die aan het opbouwen was boven het water van het meer.
Daarna door naar Granada! Daar wilde ik graag heen, omdat het de door de Spanjaarden gebouwde zusterstad is van het Granada waar ik 3 jaar geleden woonde. Gekke combinatie van druk rommelig Zuid Amerika en grote statige rijk versierde gebouwen. Wel erg toeristisch, toch een andere sfeer.
Van diverse mensen had ik gehoord dat als je Nicaragua bezocht dat je dan moest, moest gaan naar Ometepe. In Nicaragua , ligt een enorm meer. Zo groot dat het ook wel de zoete zee wordt genoemd. In dit meer, met vele andere eilandjes, ligt een 8 vormig eiland wat zich om twee vulkanen heeft gevormd (kijk maar op het kaartje). Het eiland is ontzettend groen en barst van het leven. Een van de vulkanen heeft zelfs in zijn krater een meertje waar je in kunt zwemmen, en er is een vulkanische bron. Het is er schitterend, prachtig.
In mijn trots probeerde ik de grote hoge vulkaan te beklimmen waar van een pad nauwelijks sprake was. Nadat ik eens ernstig mijn fysieke conditie onder de loep had genomen, bijna van uitputting was gestorven en elke vezel die ik bij me had die dag doordrenkt had van zweet behaalde ik het halverwege punt. Zo, het makkelijke stuk zat er op! Ik heb smakelijk om mezelf gelachen, genoten van het perfect bewolkte uitzicht zonder uitzicht, een broodje opgepeuzeld, mezelf voorgenomen meer aan sport te doen, en ben toen weer naar beneden gelopen. Duidelijk had ik nu rust verdiend en zocht ik een 125 jaar oude koffie boerderij op, midden in het bos op een heuvel aan de voet van de andere vulkaan. Een uitzicht....
Toen moest ik helaas wel echt weer terug naar het tamme Costa Rica. Maar een prachtig land. Vrouwen alleen kunnen zich wat ergeren aan de vrij uitbundige, vermoeiende, eindeloze aandacht die er aan toeristes geschonken wordt. Oh, en let goed op de prijzen want hoewel het erg veilig is en diefstal en dergelijke zeldzaam is, probeert zo goed als iedereen die een dienst of product verkoopt je af te zetten. De laatste dag ben ik bijna slaags geraakt met een kudde taxi chauffeurs, en een busjongen. In beide gevallen heb ik uiteindelijk de locale prijs betaald en zeer content met deze overwinning begon ik om 03:15 mijn laaaaange reis terug naar Costa Rica.
En dan nu, de beloofde foto's!