Meer Midden-Amerikaans Avontuur

Zo, gauw nog even een update voor mijn volgende reis. Mijn excuses voor de lange afwezigheid, maar er was ook niet zo veel te vertellen.
Na mijn reis naar Amerika ben ik teruggegaan naar mijn jungle en heb daar nog anderhalve maand interviews afgenomen. Inmiddels ben ik aan de data-analyse toegekomen. Daarvoor hoef ik hier niet te zijn, maar het is zo rustig en mooi en al mijn vriendschappen zijn hier, dat ik het lekker hier afmaak.

Het allermooiste van mijn hele verblijf hier is denk ik het langzame vertrouwen wat de mensen in mij gekregen hebben. Toen ik hier begon sprak ik vrijwel geen Spaans, en je komt hier als blanke rijke buitenlander om met je vingertje te zwaaien over hoe ze het wel niet verkeerd doen. Tenminste, dat gevoel hadden ze.
Ondertussen woon ik hier al bijna 7 maanden, en op allerlei kleine manieren laten ze blijken dat ik er bij hoor. Het oudere echtpaar wat hier de plek in de gaten houdt geeft me af en toe (regelmatig) eten, en proberen me Bribri te leren (hun taal), en praten met me over het verlies van hun cultuur en lokale planten die als medicijnen gebruikt worden. Als er iemand “van buiten” langs komt (buitenlander of gewoon iemand die niet in het territorium woont) dan wordt ik gepresenteerd als iemand die praktisch Bribri is, nee hoor, zij hoort hier!
Waar ik in het begin van mijn stage heel veel moeite had om mensen over te halen met het onderzoek mee te doen, en het antwoorden van mijn vragen stroef ging praatten ze de laatste weken van mijn interviews nemen uren. Dan deed ik 4 uur over een interview van een uur, alleen maar omdat ze me over hun leven, hun familie, hun cultuur, de problemen en de teelt van platano vertelden.

Deze reis was niet precies wat ik me had voorgesteld (waar is het dansen? De hele Latijns Amerikaanse sfeer? Het leven op straat en de cultuur?), maar dat deze mensen mij opgenomen hebben en hun levens en hun huizen en hun zorgen met mij delen, dat is heel veel waard.

Een van de boeren waar we mee werken nodigt mij en het lokale meisje waar ik mee werk regelmatig uit om te komen eten, en door al mijn gereis ben ik de laatste weken niet langs geweest en kreeg ik klachten.
Een andere boer nodigde ons uit om op zijn boerderij te komen kijken. Ik heb een van zijn zoons geïnterviewd, en was zo onder de indruk van zijn land wat hoog in de heuvels ligt, met enorme uitgestrekte velden grenzend aan het regenwoud, met nog veel bomen en clusters bos verspreid, waar heilige koeien grazen… Ik was zo onder de indruk, en hij was zo trots, dat hij ons uitnodigde om een dag langs te komen en te paard zijn land te verkennen. Daar heb ik ook leren kaas maken (om eerlijk te zijn was ik veels te afgeleid door al dat moois en heb ik voor deze keer mijn collega het werk laten doen, terwijl ik de kalfjes aan een grondig onderzoek onderwierp en dus kaas leerde maken).
Allemaal mooie dingen en mooie ervaringen dus! Ik heb er nog veel meer, die ik later zal opschrijven of aan de geinteresseerde mondeling zal overdragen, maar voor nu moet er ingepakt en voorbereid worden. Want, morgen vertrek ik voor een paar weken naar Guatemala. Het land van meren en vulkanen en felgekleurde kleding en Maya’s en ruïnes en jungle en goed eten en… en… en… Nog veel meer. Foto’s van al dat moois volgen gauw. Het is trouwens 46 uur met de bus. En dan nog 16 uur naar Tikal, iets wat heel lang gedacht was de grootste Maya ruine te zijn, in het noorden.

Een pan kikkererwten staat op het vuur om mijn reisvoedsel voor te bereiden, de locale bakker heeft me zoete broodjes voor de busreis gegeven, de katten (meervoud, want de ene die ik had heeft zich vermenigvuldigd en het zijn er nu 5…) hebben een veilig onderdak, het avontuur kan beginnen!