Een fantastisch pechweekeind

Zo, de globetrotter spreekt!
We waren oorsponkelijk van plan om voor 2 nachten in Gordoba te blijven. Van donderdag tm zaterdag en dan zouden we zondag weer hier zijn voor het feest. Ik had wat hostels opgezocht en had een nacht geboekt voor donderdag, vrijdag hadden ze geen plaats meer. Dus donderdag bepakt en bezakt naar het busstation. Een half uur voordat de bus zou vertrekken waren we al aanwezig (onkarakteristiek op tijd, met dank aan Jill) alleen maar om er achter te komen dat er nog maar 1 plaatsje beschikbaar was in de bus (hier kun je niet zomaar in de rij staan, je moet van te voren je kaarten halen, en blijkbaar doen de spanjaarden dat voor de zekerheid maar een paar dagen van tevoren..) de volgende bus zou pas veel later gaan en dan zouden we pas om 8 uur in Cordoba zijn. Geen zin in, dus we hebben de bus van de volgende dag geboekt om half 8, en het hostel afgebeld. Een slaapplek zouden we vast wel vinden als we daar waren. Dus om kwart voor 6 opgestaan en vol goede moed vertrokken. Wat is Cordoba een fantastische stad... Overal parken, met palmen en fonteinen en heeeel veel groen en bloemen en witte duiven. Het oude gedeelte van de stad is op elke hoek even schitterend. KLeine kronkelende straatjes, oude huisjes, steegjes, ouderwetse uithangborden, mooie pleintjes... De stad staat bekend voor haar patio´s, heel veel huizen hebben kleine binnentuinen helemaal vol met bloemen en ook veel restaurants hebben een tuin waar je kunt eten. De geranium in alle kleuren is de stadsbloem, en die zie je dan ook overal aan balkons hangen in explosies van kleur, in potjes aan de muur. Het is echt een prachtige fantastische stad. We zijn eerst naar Alcazar, het paleis van de christelijke koningen geweest. Op zich was het kasteel wel mooi, met nog een authentieke moorse toren erbij. Maar de tuin was pas echt spectaculair. Eindeloze uitgestrekte tuinen, een soort bossig doolhof met op elke kruising een ander soort fontein, lelies, citroen en sinasappelbomen in bloei. Verder achterin de bloementuinen met gigantische fonteinen en alle kleuren en geuren die je kunt verzinnen. We wisten niet wat ons overkwam! Toen gelunched op het plein (ook met sinasappelbomen) midden in een stuk van de oude joodse wijk tegenover de moskee-kathedraal. Dit land is afwisselend in handen geweest van de moren en de christenen en die sporen zie je nog overal. Deze kathedraal bijvoorbeeld. Eerst stonden er de fundamenten van een christelijke kerk. Die zijn platgegooid om plaats te maken voor een van de grootste moskeeen van de streek. Een fantastisch bouwwerk zonder torens maar het geheel prachtig bewerkt met allemaal bogen geverfd in wit en een rode tin. Een en al bogen, alsof je omgeven bent door zuurstokken. Toen de christenen weer de baas waren hebben ze in de moskee een stuk platgegooid en IN de moskee een kathedraal gebouwd. Dus je loopt eerst rond in de elegante maar simpele stijl van de moren, je slaat een hoek om en opeens sta je in een enorme witte koepel en word je bijna verblind door al het goud en glitter en de ornamenten en de engelen. Het contrast is schrikbarend. Ik heb geprobeerd het op de foto te krijgen, maar het is niet te doen, die donkere rood witte tunnels en elegante bogen tegenover het absurd geornamenteerde over the top katholieke versiersel. Bizar. Blijkbaar wie het laatst lacht lacht het uitgebreidst.
Toen toch maar eens geprobeerd bij de vvv of we een hotel konden krijgen. Ze keek ons aan alsof we gek waren... blijkbaar is het in cordoba de hele maand mei feest en zit alles helemaal volgepakt. We kregen een lijst mee en de twijfelachtig uitgesproken woorden: good luck... Na 20 hotels afgebeld te hebben en elke keer de reactie: Do you have a room free for toni... NO! Dachten we dat het niet echt meer ging lukken. Ik opperde dat we vast wel een paar mannen aan de haak konden slaan en bij hun konden slapen maar dat voorstel viel bij Jill niet in zulke goede aarde. Dus terug naar het busstation (3 km..) om de laatste bus van die dag te boeken. Gelukkig waren daar nog wel plaatsen. Terug naar de stad en daar nog uitgebreid rondgekeken. Ik wilde graag naar het museum van de locale schilder julio romero de torres (godallemachtig, ik word een culterele big!) maar dat was helaas gesloten vanwege dag van de arbeid. Nog meer gelopen. We hadden om 7 uur de bus, dus nog even snel een hamburger naar binnen gewerkt bij de burgerking (je kan niet altijd cultureel verantwoord zijn!) want voor iets anders hadden we geen tijd meer. De laatste 2 km naar het busstation rennend afgelegd (met zware tassen vol met spullen voor eventuele overnachtig) en sprongen nog net op tijd in de bus. Het was echt een heerlijke dag, we hebben fantastisch gelachen, de meest fantastisch mooie dingen gezien (Cordoba wordt in 2014 europese culturele stad geloof ik) en ik heb ongeveer 200 foto´s genomen. Die volgen nog. Ook heb ik ongelofelijke spierpijn in mijn benen, we hebben zo veel gelopen! Ik kom nauwelijks de trap af, en ik heb anderhalf uur er over gedaan om booschappen te doen, haha. En toen zaten we in de bus en dan rijdt je door dat glooiende landschap van heuvels met een paar huisjes en eigenlijk alleen maar graanvelden en eindeloze rijen olijfbomen. En toen zag ik tussen de heuvels opeens een glimps van de witte pieken van de sierra nevada en toen dacht ik: bijna thuis... Ongeveer een halve seconde later werd ik aangetikt door Jill die mij wees op de zelfde toppen en zei: home sweet home! Misschien beginnen onze hersenen ook wel corresponderende hersengolven te vertonen. Granada ligt namelijk net aan de voet van die bergketen, en als je op een beetje een vlak stukje staat kun je die bergketen ook zien. Is een hele bijzondere ervaring. Dat je midden in een bruisende stad op een vlak stuk staat, en boven je uit torenen die witte pieken. We hebben ongeveer 5000 keer tegen elkaar gezegd gisteren: wat is het leven toch goed he? Wat hebben we het toch goed voor elkaar he? Het zou oud worden als het niet zo vreselijk waar was.
Vandaag absoluut niks gedaan behalve de booschappen (een taak op zich met mijn bovenbenen in hun huidige staat).
Nu is het tijd voor een tinto de verano in het laatste zonnetje (een heel veel gedronken drankje hier, rode wijn 50-50 gemixed met spa rood of bitter lemon en een schijfje citroen. We drinken niet anders meer, heerlijk fout!)
Een dikke kus aan ieder van jullie. Want ik bof maar, met mijn lieve familie die mij steunt en mij de mogelijkheid geeft dit te doen en mijn beslissing steunde ondanks de moeilijkheden, en mijn lieve vriendinnen , en vrienden, die mij overstelpen met mailtjes en met wie ik zo veel lol heb. Ik heb het maar getroffen, en dat weet ik best!