Wind, Water en Zon

Hola!

Na de foto’s nu een update met iets meer details over de plek waar ik zit, en de organisatie.

Ik werk de komende 10 maanden bij een organisatie genaamd Amigos Da Terra, de Galiciaanse tak van Friends of the Earth. Ze hebben een kantoor in Ourense waar ze allerlei campagnes opzetten en cursussen geven, en hier boven in de bergen is een educatief centrum. Het is absoluut meer afgelegen dan mijn dorpje in Costa Rica zelfs. De dichtstbijzijnde supermarkt/winkel/bar/bushalte is 10km lopen de berg af. Om in Ourense te komen loop je dus eerst 10km naar beneden, om daar 3 keer per dag een bus te kunnen pakken. Op weekenden is er geen bus.
Het educatief centrum heet As Corcerizas (Galiciaans voor ‘bij de herten’) en is een absoluut fascinerende plek. Magisch mooi, en zo rustig.

Er is een hostel (waar ik ook slaap), in een oud gebouw, en nog wat service gebouwen. Een stukje verder de heuvel op is een cluster andere gebouwen, die nieuw zijn en helemaal op duurzame manier zijn opgebouwd – Bioconstruction. Over elk detail is nagedacht: de gebouwen zijn aan de noordkant half in de heuvels ingegraven (want isolatie in winter, koelte in de zomer) en kijken uit over het zuiden, met grote glazen ramen. Op deze manier vangen ze al het licht, en in de winter maximale warmte van de zon. Voor het gebouw zijn grote hoge bomen geplant die in de winter hun bladeren verliezen en dus alle zon doorlaten naar het gebouw toe, maar in de zomer dik in het blad staan en zo voor koelte en schaduw zorgen. Aan de noordkant zijn juist groenblijvende bomen geplant die de koude noorder winden blokkeren.

De verwarming gaat met zonneboiler, en zijn 10 cm verdikkingen die hier en daar een hele muur beslaan van leem waar buizen met heet water doorheen geleid worden. Een van de meest bijzondere details is dat deze gebouwen allemaal een soort uitstekende pui hebben aan de voorkant die precies zo gemaakt is dat deze in de zomer -als de zon hoog staat- precies een schaduw werpt die op de warmste uren van de dag precies alle zon buiten de gebouwen houdt. In de winter -als de zon laag staat- reiken de zonnestralen juist tot helemaal achter in het gebouw. Verder is de vloer gemaakt van steen wat warmte heel goed vasthoudt, dus nadat er de hele dag de zon op gestaan heeft blijft deze tot in de nacht warmte afgeven.

Verder is deze plek geheel onafhankelijk betreffende water, energie en zuivering. Dit kan doordat er diverse backup systemen bestaan. Er is een windmolen die hier een paar kilometer vandaan op een bergtop ongeveer 60% van de energie levert, verder zijn er zonnepanelen, en zonneboilers (voor het douchewater en de verwarming in de winter). Als een backup is er in het beekje in de vallei een generator geplaatst, die wanneer hij aangezet wordt extra stroom kan leveren. Als er grote groepen zijn (zoals nu) dan is er voor extra water een systeem wat gevoerd wordt met houtpellets. Het kleine vat met water van de zonneboiler wordt gemengd met twee enorme vaten koud water, wat hierdoor een temperatuur krijgt van ongeveer 45 graden. Vervolgens wordt dit nog verhit met de houtpellets tot de gewenste temperatuur. Er is hier een dieselmotor als laatste back-up, maar die is schijnbaar nog nooit gebruikt.
Het water komt overigens van een bron, en is heerlijk, drinkbaar en ijskoud. Nadat het hier gebruikt is wordt het in een aantal poelen gezuiverd. In verschillende aerobe en anaerobe fases, verschillende plantensoorten in diverse vijvers, en het resultaat is schoon water wat zo de beek in kan.
Is het niet geweldig?

Ik heb me met grote overgave op het proces van verwildering gestort. Met blote voeten voer ik mijn wroetwerkzaamheden in de tuin uit en klauter ik over prikkeldraad en over een rivierbedding om bij een zwembare poel te komen. Gisteren heb ik met een bijl boomstammen doorkliefd om brandhout (waarmee ik bedoel volledige stammen van ongeveer 1 meter lengte) te maken voor de obsceen grote openhaard in het hostel. De week ervoor heb ik geleerd met pijl en boog te schieten.

De mensen die hier met mij werken zijn ongelofelijk. Op het moment werken hier 5 mensen van Amigos da Terra: 4 als koks (omdat activist zijn een vrij slecht betaalde baan is), en 1 iemand die hier verder de boel in de gaten houdt. De rest van de mensen die hier zijn, dat zijn mensen van Greenpeace die zomerkampen voor kinderen organiseren, met hun heb ik niet zo veel contact. Ik was nogal teleurgesteld in de kwaliteit van de activiteiten die ze organiseren. Eigenlijk was het oorspronkelijk het idee dat ik veel met de kampen mee zou werken, om te leren hoe je zo iets opzet, etc. Toen Brais (mijn ‘baas’) me dat vertelde op de eerste dag zei ik heel voorzichtig ‘Uhm… eigenlijk hou ik niet zo van kinderen’ ‘Ok. Ik ook niet.’ En dat was het laatste woord wat daar over gesproken werd. Soms doe ik wel eens mee met excursies of activiteiten als ze me aanspreken, maar over het algemeen hou ik me met andere zaken bezig.
Maar de mensen van Amigos da Terra, dat zijn allemaal hele interessante, eigen, fascinerende mensen. Vooral de vrouwen, eigenlijk. Van het stoere soort dat planten determineert, er tussen de middag even op de mountainbike vandoor gaat, of na een hele dag werken nog even 20km gaan wandelen. Vorige week hebben we met z’n 5’en een picknick bij zonsondergang gehouden, een andere dag hebben we met de 4 vrouwen een lange wandeling gemaakt door de bergen naar een piepklein bergdorpje 9km hiervandaan. 10 huizen en 6 koeien, van dat soort. Morgen staan we om 6 uur op om naar de zonsondergang te kijken. Het is heerlijk om met mensen te zijn die zo graag zo veel buiten zijn, en dat samen doen, of alleen, maar sowieso elke dag. Ik heb weer heel veel geluk gehad met de mensen die ik getroffen heb.

De afgelopen net-geen-twee-weken zijn vooral acclimatisatie geweest. Het Spaans zat diep verstopt, en zoeken naar woorden was een beetje als dat spelletje waarbij er appels drijven in een bak met water die je vervolgens met je mond moet proberen te grijpen. Maar het komt terug, en elke dag leer ik nieuwe woorden, en her-leer ik een heleboel oude. De meeste zinnen begin ik zonder enig idee hoe ik het af moet maken, ik vertrouw er op dat ik iets nuttigs uit de grabbelton kan trekken. Soms word ik verrast en blijk ik over een perfect en elegant woord te beschikken waarvan ik het bestaan totaal vergeten was. Soms komt er niets. En soms komt er iets boven drijven waarvan ik geen idee heb of het goed is of niet maar het toch maar gewoon gebruik. Meestal is het verdorie nog goed ook. Fascinerend iets, een brein.

Het ritme van de dagen is hier heel anders, heel Spaans. Om half 10 wordt ontbeten. Zelfs dat zou voor ons een gekke gewoonte zijn. In schaaltjes warme of koude (chocolade)melk worden koekjes verkruimeld tot een soort muesli, en dat wordt gegeten samen met brood gedrenkt in olijfolie. Dat brood vind je trouwens terug bij elke maaltijd, met die olijfolie. De lunch is om 2 uur en bestaat hier uit 3 gangen, en is vegetarisch. Na het eten, tussen 3 en 6 is de siësta, wat hier betekent dat mensen op de mountainbike springen of een rondje gaan lopen of als ze heel erg lui zijn onder een boom een dutje doen. Daarna wordt er weer gewerkt tot een uur of 9, wanneer er weer een heerlijk diner geserveerd wordt, weer 3 gangen. Het werkt heel goed, want het betekent dat je door die vrije middag toch heel erg kunt genieten van de dag en het zonlicht en kunt doen wat je maar wilt. Daar hoef je niet jezelf voor op te porren na een lange dag werken (zal ik nog een rondje gaan hardlopen…?), want dat heb je al gedaan. Het is dat ik zo hard fysiek werk en veel loop, anders zou ik binnen twee weken uit de voegen knappen.

Nou goed, dat is een beetje het leven. Volgende keer meer over mijn geplande project, en de problemen hier in het gebied.