Het heerlijke leven

Het tempo van het leven hier bevalt me wel. Je staat op tijd op, want om half 10 beginnen de lessen en het is nog een kwartiertje lopen. Om 1 uur zijn de lessen afgelopen en om 2 uur gaat de school dicht dus in de tussentijd kan er nog wat geinternet worden. Daarna lopen we weer naar huis, onderweg kopen we bij de fruitstal wat te eten (goddelijke avocados, bang voor verslavingsverschijnselen) en warm vers brood bij de supermarket en lunchen we uitgebreid op het balkon. Daarna gaat iedereen doen waar hij zelf zin in heft: veel hebben zich al uitstekend geintegreerd door zich te houden aan de siesta (waaronder ik, met veel enthousiasme!), of om wandelingen te maken, te leren, te lezen. En dan ‘s avonds wordt er weer afgesproken met diverse mensen om samen te koken, de stad in te gaan om tapas te eten, uit te gaan of te gaan dansen. Er zijn twee appartementen van dezelfde school naast elkaar in mijn gebouw. Het ene appartement is enorm shitty: de douchekop ligt van de muur, er was geen gas, alles wat er is is stuk; de waterkoker, de broodrooster, de wasmachine. Het balkon is op het noorden en het is er gewoon een enorme bende. Hier woon ik. Het appartement naast ons heeft alles wel, en nog meer dus eigenlijk slapen we alleen in ons appartement en verder hangen we de hele dag rond bij de buren. Net als allerlei mensen die aan de andere kant van de stad wonen, maar om redenen die ik niet begrijp wel hier eten, slapen en midden in de nacht binnen vallen om gezellig te komen doen. Ze voelen zich hier thuis geloof ik. De groep is heel gevarieerd: Nederlanders, een engelsman, een australier en een italiaan. Daarnaast zijn er nog een stel spanjaarden en nederlanders en zweden en een poolse dame en nog meer mensen die hier ook les hebben en die we dus ook regelmatig tegen het lijf lopen.
Het is zo heerlijk, al die mensen die overal vandaan komen en die doen wat ze willen en tegelijkertijd heel veel samen doen. We eten bijna elke avond met een man of 7 waarbij iedereen omstebeurt kookt. En gisteren zijn we tapas gaan eten... Hm! Bij elk drankje krijg je gratis tapas, en het is vaak goedkoper om een drankje te bestellen als je wat wil eten dan als je de tapas los bestelt.
Er is hier een meisje uit Utrecht, Jill waarme ik het erg goed kan vinden. We gaan samen de stad in, vanavond gaan we geroosterde gamba’s en salade maken en vanmiddag vertrekken we met lunch om in een park te gaan liggen. Het is hier namelijk eindelijk redelijk weer geworden!
Spaanse lessen gaan redelijk. De eerste twee uur krijgen we gramatica, afschuwelijk! De spaanse taal kent meer uitzonderingen dan ik kan onthouden. Daarna krijgen we les in conversatie en tijden en dergelijke. Alle leraren zijn heel jong en enthousiast en wij hebben les van 2 hele leuke dames. Het is grappig om te merken hoe geleidelijk je de taal een beetje begint te beheersen. De eerste dag versta je nog niks (de lessen zijn in het spaans en een groot deel van de leraren kan nauwelijks engels) en moet je het echt van de handen en voeten hebben. En vrijdag kon ik toch al zinnen begrijpen, en woorden en een beetje zinsconstructies vormen. Maar het is wel moeilijk...
Ik heb hier ook al naam gemaakt, in mijn haast om op tijd op school te komen stak ik op een zebrapad snel over (rode lichten, zebrapaden en richtingaangeven zijn niet dingen waar ze zich hier veel van aantrekken) waarbij ik bijna omvergereden werd door een auto. De bestuurder begon prompt een hele scheldtirade waarbij ik met mijn basic spaans alleen de woorden Rojo en Loco meekreeg. Sindsdien ben ik hier bekend als Rojo loco, oftewel de rode gek. (jij wist het al maart) Wat ik natuurlijk geen kleine eer vind.
Van het weekeind gaan de meeste mannen naar Malaga maar zelf voel ik er meer voor de stad wat meer te verkennen, dus ik blijf hier samen met nog een paar.
Tot zover het nieuws uit Granada, ik ga de zon in!